• Zwiększ rozmiar czcionki
  • Domyślny  rozmiar czcionki
  • Zmniejsz rozmiar czcionki
Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Dziecięcy im. św. Ludwika w Krakowie

Jak zaplanować szczepienia obowiązkowe zalecane i dodatkowe? Rady lekarza chorób zakaźnych.

Niezwykle ważne jest uzyskanie przez rodziców wybierających się w podróż z dzieckiem szczegółowych i rzetelnych informacji na temat szczepień. W każdym z egzotycznych klimatycznie i kulturowo krajów, które są coraz częściej celem wyjazdów turystycznych, dzieci towarzyszące rodzicom narażone są na zagrożenia, którym możemy zapobiec, w pierwszej kolejności realizując w pełni nasz Program Szczepień Ochronnych (obowiązkowych i zalecanych).

Oczywiście występują w tych krajach także choroby zakaźne, które nie są przewidziane w polskim PSO. Dlatego planując rodzinną podróż do krajów o odmiennej sytuacji epidemiologicznej, należy w pierwszej kolejności sprawdzić i ewentualnie uzupełnić szczepienia przeciwko:
- błonicy, tężcowi i krztuścowi;
- poliomyelitis (szczególnie przy podróży do Afganistanu, Pakistanu, Indii i Nigerii);
- Haemopfilus influenzae typ b (Hib);
pneumokokom;
- wzw B;
- odrze, śwince, różyczce;
- rotawirusom (szczególnym z którym możecie się spotkać w podróży jest wystąpienie u dziecka ostrej biegunki wywołanej przez rotawirusy. Należy pamiętać, że szczepionkę zapobiegającą przypadkom tej biegunki można podać tylko w pierwszym półroczu życia Twojego dziecka. Po ukończeniu szóstego miesiąca życia profilaktyka przeciw zakażeniom rotawirusowym jest niemożliwa);
- ospie wietrznej;
- grypie (przy wyjazdach w okresach wzmożonych zachorowań;
- półkula południowa w naszych miesiącach letnich
- półkula północna w okresie jesieni i zimy).
.
.
Chorobami występującymi w wielu krajach świata, którym nie zapobiegamy realizując szczepienia wg polskiego PSO, są:

- cholera, którą powodują bakterie przecinkowca cholery, a na zakażenie jesteśmy narażeni podróżując do krajów klimatu zwrotnikowego i podzwrotnikowego w Azji, Afryce i Ameryce Południowej. Zakażenie szerzy się droga pokarmową, a źródłem zakażenia jest chory człowiek. Niebezpieczne jest picie stojącej wody, w której bakterie namnażają się bardzo intensywnie. Głównym objawem choroby jest obfita, wodnista biegunka, której najczęściej nie towarzyszy gorączka.

Profilaktyka cholery obejmuje:
- szczepienia zalecane przy podróży na tereny zagrożone zachorowaniem, szczególnie przy dłuższym pobycie w warunkach o niższym standardzie sanitarnym:
- szczepionka zabita, przyjmowana doustnie pod postacią zawiesiny, podawana w trzech dawkach dzieciom w wieku 2-6 lat z przerwą 1-6 tygodni, a w dwóch dawkach u dzieci powyżej 6 lat – nie można jej stosować u dzieci w wieku poniżej 2 lat;
- skuteczność szczepionki u dzieci w wieku 2-6 lat jest krótkotrwała, po 6 miesiącach należy podać dawkę przypominającą, a u dzieci powyżej 6 lat dawkę przypominającą podajmy po dwóch latach od pierwszego szczepienia;

 

- wirusowe zapalenie wątroby typu a (wzw A), które jest chorobą wywoływaną przez wirusy, zwaną popularnie „chorobą brudnych rąk". Do zakażenia dochodzi głównie droga pokarmową poprzez spożycie żywności lub wody zakażonych wirusem, a źródłem zakażenia jest także chory człowiek. W przebiegu zakażenia wirus uszkadza komórki wątroby. Do pierwszych objawów należą: złe samopoczucie i objawy grypopodobne, a zażółcenie skóry pojawia się w kolejnym etapie choroby.

Profilaktyka cholery obejmuje:
- nieuodpornionych podróżnych, a szczególnie dzieci, przy wyjazdach do Afryki, Azji Południowo-Środkowej i Ameryki Łacińskiej;
- ryzyko zachorowania zwiększa się przy pobycie w warunkach domowych (u rodziny i znajomych), choć odnotowuje się przypadki wzw A po pobycie w luksusowych hotelach;
- u dzieci szczepionka jest skuteczna od drugiego roku życia (po ukończeniu 12 miesięcy), stąd podawanie jej dzieciom do ukończenia pierwszego roku życia nie jest zalecane;
- długość ochrony po szczepieniu obliczana jest na 20-25 lat.

 

- wścieklizna – choroba wywołana przez wirusy atakujące organizm poprzez ranę zadaną przez chore zwierzę lub bezpośredni kontakt poprzez uszkodzoną śluzówkę lub skórę z chorym zwierzęciem (nawet przez głaskanie go i dotykanie). Występuje w całym świecie, także na obszarach Ameryki Środkowej i Południowej, Afryki i Azji. Objawami choroby są porażenia, wodowstręt, drgawki, majaczenia i śpiączka, a po rozwinięciu objawów choroby żadne leczenie nie jest skuteczne.

Profilaktyka tej choroby polega na:
- prewencji przedekspozycyjnej przed wyjazdami na tereny zagrożone, szczególnie w przypadku możliwości bezpośrednich kontaktów ze zwierzętami;
- dolna granica wiekowa podania szczepionki wynosi 12 miesięcy.


- dur brzuszny, choroba szerząca się w wyniku zanieczyszczenia żywności, wody lub mleka bakteriami duru brzusznego (Salmonella typhi). Źródłem zakażenia jest chory człowiek, a choroba szerzy się głownie w krajach o niskim poziomie sanitarno-higienicznym w Azji Południowo-Wschodniej, Afryce, Ameryce Południowej i Środkowej. Warto zwrócić uwagę na miejsca zbiorowego żywienia, które wybieramy na nasz posiłek. Owady (muchy) mechanicznie przenoszą bowiem pałeczki duru brzusznego z kału na żywność, a więc omijajmy miejsca w których „roi się" od much.

Profilaktyka tej choroby polega na:
- szczepionką zabitą, zalecaną u dzieci od 24 miesiąca życia miesiąca życia, domięśniowo w jednej dawce;
- po upływie 7 dni od szczepienia można spodziewać się efektu uodpornienia, który trwa przez 3 lata, a w celu trzymania odporności po trzech latach należy podać dawkę przypominającą.


- żółta gorączka, wywoływana przez wirusy z grupy flawirusów. Narażeni na zakażenie są podróżnicy odwiedzający rejony dżungli południowoamerykańskiej oraz na tereny afrykańskiej sawanny. Wirusy przenoszą komary oraz zakażone małpy, a na terenach miejskich także ludzie. Choroba przebiega dwufazowo – w pierwszym etapie są to mało charakterystyczne objawy grypopodobne, z bólami mięśniowymi, gorączką i dreszczami. Prawie 85% zakażonych zdrowieje. Pozostali przechodzą kolejny etap ciężkiej krwotocznej choroby wielonarządowej, obarczonej dużą śmiertelnością.


Profilaktyka żółtej gorączki polega na podaniu:
- szczepionki żywej, w jednej dawce zalecanej dzieciom od 9 miesiąca życia. Niemowlęta w wieku 6-9 miesięcy powinny być szczepione tylko wtedy, gdy podróż na tereny zagrożone stwarza realne ryzyko zachorowania;
- po upływie 10 dni od szczepienia można spodziewać się efektu uodpornienia, które trwa przez 10 lat;
- jest to jedyne szczepienie traktowane jako obowiązkowe przy wyjazdach do określonych w przepisach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) regionów świata, a informacje na temat przeprowadzonego przed podróżą szczepienia powinna być wpisana do międzynarodowej książeczki szczepień (tzw. żółtej książeczki).


- Japońskie zapalenie mózgu, wywoływane także przez falvirusy przenoszone przez komary. Choroba może nas dosięgnąć przy podróżach do Azji i w regiony zachodniej części Pacyfiku, zwłaszcza zagrożone są tereny rolnicze i leśne. Zwiększone ryzyko zakażenia i zachorowania występuje przez dwa miesiące w porze letniej, choć także w porze monsunowej występują pojedyncze zakażenia.

Jeżeli chodzi o profilaktykę tej choroby, to:
- szczepionka jest zarejestrowana tylko dla dorosłych i jak na razie brak jest danych dotyczących jej bezpieczeństwa i skuteczności u dzieci;
- nie mniej jednak wyjątkowo rekomenduje się podanie szczepionki dzieciom powyżej pierwszego roku życia, które mają spędzić ponad miesiąc na terenach zagrożonych w okresie występowania tej choroby;


- Zakażenia wywołane przez meningokoki, czyli bakterie Neisseria meningitidis, z których najgroźniejsze z punktu widzenia ciężkości zakażenia są typy A, B, C,Y, W-135. Zakażenie szerzy się drogą kropelkową (podczas kaszlu i kichania), przez osoby będące nosicielami, często bezobjawowymi. Zakażenie meningokokowe może wywołać szczególnie groźne dla dzieci zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub posocznicę meningokokową. Szczególnym ryzykiem zakażenia bakterią obarczone są podróże w rejon Afryki Subsaharyjskiej oraz Półwyspu Arabskiego i Indii, zwłaszcza w czasie pory suchej. Ryzyko to zwiększa dodatkowo kontakt z tubylcami.

Profilaktyka zakażeń polega na:
- szczepieniach zalecanych dzieciom i dorosłym wyjeżdżającym na tereny zagrożone;
- podawaniu szczepionek różnych producentów o różnym składzie, stosownie do wieku dziecka oraz terenu na który planowana jest podróż, gdy zalecana w Polsce szczepionka przeciw meningokokom typu C nie chroni przez innymi typami bakterii, występującymi w innych regionach świata.

 

Reklama
Reklama
Reklama

Wirtualny Spacer

Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Dziś12
Wczoraj25
Wizyt w tygodniu103
Wizyt w miesiącu800
Łącznie wizyt1115064